Hoe ik een run van 7 km liep met een gebroken enkel en andere inzichten
Van hardlopen en mountainbiken naar krukken en een rolstoel
Welkom in 2025!
Deze eerste nieuwsbrief van 2025 gaat over nieuwe perspectieven en onverwachte inzichten. Ik neem jullie mee in mijn ervaring van een gebroken enkel, een 7-kilometerloop die ik daarmee rende en mijn eerste rondjes in een rolstoel.
Hoe ik de Zevenheuvelennacht run (7 km) liep met een gebroken enkel en andere ontdekkingen
Ik trainde sinds mei 2024 voor de Zevenheuvelennacht die plaatsvond op 16 november ‘24. Op 22 oktober liep ik ’s avonds een rustige training van 5 km. Toen ik naar huis liep, voelde ik een raar gevoel aan de binnenkant van mijn linker enkel. Spieren, dacht ik. Ik keek het even aan en bezocht later de fysio, die wat blokkades losmaakte. Maar de vreemde pijn bleef. Een masseur dacht aan een ontstoken spier, net als mijn huisarts. Op hun advies luisterde ik naar mijn lichaam en en hield vooral veel rust.
Twee dagen voor de Zevenheuvelennacht keurde mijn fysio mijn deelname goed. “Je kunt niets kapot maken,” zei hij. Op de avond zelf, gesteund door wat pijnstillers en een flinke dosis adrenaline, voelde ik na 2 kilometer mijn voet protesteren, maar ik liep door. Het was een prachtige avond: muziek in mijn oren, een goed ritme en een mooi verlichte route. Mijn enige doel was gewoon de finish halen, en dat lukte, zelfs onbedoeld met een (klein) persoonlijk record. Ik had lekker gelopen, zo voelde het.
Gevalletje ‘mind over matter’ want na de finish leek het alsof mijn linkervoet uitviel. Ik moest nog een eind lopen naar mijn spullen, en ging daarna wat drinken met vrienden. Mijn voet deed niet meer mee, ik begon me zorgen te maken.
De dagen na de loop leek het beter te gaan. Ik moest veel lopen en reizen, op weg naar mijn opleiding in Amsterdam en voor dagelijkse dingen zoals boodschappen en zorg voor kinderen. In het openbaar vervoer voelde ik me kwetsbaar: langzaam, onzeker, alsof ik niet opgewassen was tegen de stroom reizigers die langs mij heen denderde. Het deed me denken aan mijn moeder, die met haar Parkinson ook vaak bang was om te vallen. Ik gaf haar ooit het advies: “Tel je stappen, één voor één.” Nu paste ik dat advies op mezelf toe.
Thuisgekomen stortte ik uitgeput en flink ontdaan op bed. Wat was er toch aan de hand?
Nadat de enkel steeds meer ging zwellen volgden meer fysio- en huisartsbezoeken, twee röntgenfoto’s -waarop niks te zien was- en als laatste een MRI scan waaruit bleek dat mijn enkel ernstig gebroken was. De orthopedisch chirurg constateerde dat ik al die tijd op een gebroken scheenbeen had gelopen. Het is moeilijk te beschrijven hoe ik mij toen voelde: zowel opgelucht dat ik eindelijk duidelijkheid had, als ook overweldigd door de lange periode met pijn én het besef dat ik hiermee al twee maanden had doorgelopen.
Sinds de laatste dag van 2024 zit mijn been dan eindelijk in het gips. Over zes weken, het is dan half februari 2025, krijg ik loopgips voor minstens vier (en als het tegenzit: zes) weken. Ik hoop eind maart / begin april weer op vrij twee benen te kunnen bewegen.
Mijn eerste rondjes in een rolstoel: nieuwe perspectieven en inzichten
Sinds ik in het gips zit, ben ik voor mijn dagelijkse beweging buiten, afhankelijk van een rolstoel. Dat is een geheel nieuwe ervaring, die mij op een andere manier laat kijken naar mijn omgeving én mijn lichaam. Waar ik normaal door mijn omgeving loop en fiets zonder nadenken, kijk ik nu heel anders naar toegankelijkheid, obstakels en mijn eigen mogelijkheden.
Het eerste wat me opvalt, is hoe ongemakkelijk veel straten en trottoirs eigenlijk zijn voor een rolstoelgebruiker. De zijkanten lopen vaak af voor het regenwater, wat zorgt voor een continue zijwaartse helling waar je tegen moet corrigeren. Trottoirs zijn smal, en vol obstakels zoals lantaarnpalen en afritjes. Je ontdekt ook ineens hoe heuvelachtig de wegen zijn waar je dagelijks overheen loopt. Een lichte helling waar je normaal geen seconde bij stilstaat, wordt in een rolstoel een echte uitdaging, soms een dealbreker.
Een andere uitdaging is de verkeersveiligheid. Hoeken om is lastig, omdat automobilisten (en fietsers!) vaak niet verwachten dat iemand lager bij de grond plotseling in hun blikveld verschijnt. Dit gevaar ervaren kleine kinderen op hun fietsjes overigens ook.
Een rondgang op internet laat me al heel snel zien dat mijn (tijdelijke) ervaringen nu, herkenbare, dagelijkse en levenslange kost zijn voor heel veel mensen met een lichamelijke beperking. Onthutsend hoe ik mij nu pas echt kan voorstellen hoe gemakkelijk het leven is van iemand die zich zomaar lopend door de wereld kan bewegen.
Wat ik ook snel ontdekte, is dat regulier lopende mensen weinig contact met je maken. Ze racen, vliegen en rennen langs je heen waarbij je in de rolstoel altijd degene bent die moet ‘opkijken’ naar de ander. En waarom heeft iedereen toch zo’n haast?
Toch zijn er ook wat voordelen. Vanuit de rolstoel krijg ik een nieuw perspectief: ik kan nu onder heggen en begroeiing door kijken en een inkijkje krijgen in tuinen waar ik normaal niet bij stilsta. Bovendien blijf ik op deze manier wel fysiek bezig. Mijn mountainbike-handschoenen komen ook hier goed van pas en ik merk dat ik opnieuw doelen kan stellen. Ik heb zelfs nieuwe uitdagingen voor op Strava bedacht. Strava is een platform waarop ik mijn fysieke prestaties deel met anderen. Nogal ironisch: zowel Strava als mijn Garmin sporthorloge hebben geen rolstoel-modus, mijn inspanningen vallen dus onder ‘wandelen’.
Kwetsbaarheid
Dit alles dwingt me om stil te staan bij kwetsbaarheid: ik ontdek hoe lastig ik het vind om hulp te vragen, ‘volwassenen afhankelijk’ te zijn van mijn partner (deze term kreeg ik overigens aangereikt van iemand), over alles te moeten nadenken voordat ik ga bewegen én mijn situatie te accepteren. Dat ik al heel lang mediteer, hielp aanvankelijk niet in de acceptatie van mijn voorlopig ‘nieuwe normaal’. Ik werd ronduit gefrustreerd van mensen die mij ‘adem in, adem uit’ adviseerden. Inmiddels ben ik wat dat betreft wel weer op de goede weg.
Langdurig lopen met krukken vind ik trouwens ook vies tegenvallen, mijn rechterbeen voelt flink overbelast, ik heb nogal wat extra financiële uitgaven door allerhande hulpmiddelen en medicatie en ik spuit mijzelf elke dag een middel in tegen trombose (vereist bij een been dat lange tijd niet belast mag worden). Die angst heb ik dan wel weer overwonnen want mijzelf injecteren heb ik, ondanks mijn vele tatoeages, nooit eerder gedurfd.
Afijn, nog twee dagen en ik zit al een week in het gips. Aftellen naar loopgips!
Dank voor het lezen en voor je betrokkenheid. Heb je vragen, gedachten of ervaringen die je wilt delen? Laat het me weten en/of geef een hartje op deze post. Ik hoor graag van je.
Tot de volgende post!
Hartelijke groet,
Bay Hagebeek
Ha Bay, mooi om te lezen hoe je meer begrip krijgt voor de ‘ langzaam gaande mens’. Mijn motto ( je weet dat ik buiten rolstoelafhankelijk ben) is: ‘wie langzaam gaat, ziet meer’. Vanuit de rolstoel is het heerlijk fotograferen. Dus houd je iPhone lekker bij de hand voor alle onverwachte leukigheden die je pad gaan kruisen. Bonne route!